ZOLELANDIA

Są emocje ubrane w magię
drżące ciepłe lepkie i nagie
nieodporne na różdżki dotknięcie
tak uległe pod każdym zaklęciem

wzlatające na szczyt wyobraźni
zmieniające potencjał baśni
mają wpływ na niejedną wenę
lecz ich magia ma swoją cenę

----------------------

~magia zawsze ma swoją cenę~ = zaczerpnięte
z serialu `Once upon a time`

W PUŁAPCE

Gdyby nie zepsuty samochód i komórka, która straciła zasięg, nigdy nie znalazłaby się w tym lesie. Zapadał zmrok.
Każdy odgłos napawał lękiem. Tłumiła go wymuszonym śmiechem. W oddali zobaczyła zarys domu.
Przyspieszyła kroku. Widok zrujnowanej chaty rozwiał mrzonki o szybkiej pomocy. Wszędzie leżały deski,
jak gdyby powyrywane ze ścian. Zajrzała do środka. Żołądek podszedł do gardła. Ktoś tam był…
- Halo? Zawołała niepewnie ale nie dostała odpowiedzi. Postanowiła wejść. Na podłodze leżał mężczyzna, cały we krwi.
W otwartych ranach zalęgły się już muchy. Fetor unoszący się w powietrzu utrudniał oddychanie. Pochyliła się nad rannym.
Otworzył oczy tak nagle, że przestraszona odskoczyła w tył, uderzając głową o jakiś mebel. Usłyszała jak mamrotał coś niewyraźnie.
Potrzebował pomocy. Z trudem podniosła go z ziemi. Przy pierwszym ruchu krzyknął przeraźliwie z bólu. Łzy napłynęły jej do oczu.
- Dasz radę, musisz! Ciągnęła go tak przez parę metrów, mając wrażenie, że minęły długie godziny.
Zapadła ciemność i tylko wyłaniający się zza chmur księżyc oświetlał im drogę.
- Uciekaj – usłyszała i spojrzała na mężczyznę. Zsunął się z jej ramienia i przybrał dziwną pozycję.
- Pomogę ci – podeszła bliżej ale trzask pękającej skóry zatrzymał ją w miejscu. To co zobaczyła napawało ją obrzydzeniem i przerażeniem.
Mimo to stała jak zaklęta. Dopiero gdy wydał z siebie potworny ryk, ruszyła z miejsca. Potykając się raz za razem, po długiej chwili znalazła się na jakiejś szosie.
Dotarło do niej, że to coś jest bliżej niż myślała…
W oddali zamajaczyły światła. Ktoś nadjeżdżał. Stanęła na środku jezdni i wymachując ramionami, starała się zatrzymać pojazd.
Ku jej uldze kierowca stanął.
Po chwili zamknięta bezpiecznie w samochodzie, oglądała znikającą w oddali, ciemną postać.
- Dziękuję – wyszeptała i dopiero teraz zauważyła, że oprócz niej i kierowcy, jest jeszcze dwóch pasażerów. Uśmiechali się w taki sposób, że…

Strach powrócił.

Biegł już dłuższy czas. Przez gęste konary drzew prawie nie docierało światło księżyca.
Bolały go dłonie i twarz, poranione przez ostre krzaki i gałęzie. Brakowało mu tchu.
Nogi zrobiły się ciężkie i nagle zahaczając o wystający korzeń, upadł.
Ręce zanurzyły się w głębokim runie, pełnym igieł, liści i czegoś co przypominało galaretowatą masę.
Po chwili fetor zgniłego mięsa uderzył z podwójną siłą. Zdusił krzyk i zmusił ciało do ucieczki.
Stłuczone kolano opóźniało bieg. Dalekie odgłosy, gdzieś za nim, wydawały się rosnąć,
ostrzegając o zbliżającym się niebezpieczeństwie.
Pokonując ból parł przed siebie, byle dalej. Między drzewami zamajaczył cień starej szopy.
Nadzieja napełniła go otuchą. Niestety spróchniałe deski nie były tym czego oczekiwał.
Znalazł drzwi i wchodząc wytężył wzrok w poszukiwaniu czegoś, czym mógłby się zabarykadować.
Niewielki stół musiał wystarczyć.
Przez dziurawy dach wpadało niewiele światła.
Usłyszał to - przejmujące do szpiku kości, wstrząsające wycie. Było zbyt blisko by mógł łudzić się nadzieją.

Trzask łamanych desek zagłuszył ostatni krzyk.

Las milczał…

Jego muza jest mi wsparciem w smutnych chwilach za to zawsze będę mu wdzięczna 

Moja naj z naj po wsze czasy 

ulotną myślą
muśnięciem słońca
wiatru oddechem
kroplą deszczu
liści szelestem
melodii brzmieniem

jestem