Wiersze, strona 2

Zagubione emocje

uczucia wypalone

co było nazbyt głośne

zostało uciszone

co zbyt jasno świeciło

zgasło w jednym momencie

gdy sie uwierzyło

że tak zawsze będzie 

Nie umiem się odnaleźć

bo zgubiłam drogę

las uczuć nazbyt gęsty

wyjść z niego nie mogę

bo trudno bez latarni

w mroku wyjścia szukać

tak łatwo moje serce

łatwo cię oszukać

Nieodgadniony losu rejs
na obce lądy nurtu bieg
często do nieprzyjaznych miejsc
nic nie jest takim jak się chce

bywa że statek gubi kurs
i haczy o mielizny dno
wokół niepewność lęku szum
nieprzejednane mgielne tło

czasem przychylnym bywa szkwał
choć targa trwogą zmienia cel
od dna odrywa siłą fal
i wiatr rozwiewa mglistą biel

wszystko przemija nawet ból
ustąpi u przyszłości bram
więc kiedy ci nieznośnym trud
to zajrzyj w serce będę tam

2019

Ja tutaj w wałkach
bez makijażu
a pan uśmiecha się
tak z obrazu

czy to ironia
z oczu wyziera
czy pan mnie tylko
wzrokiem pożera

i wciąż się patrzy
na mnie spod wąsa
no tak nie wolno
będę się dąsać

choć pański widok
dla mnie kochany
to chyba zdejmę
pana ze ściany

/2018/

Gdy się znalazła
blisko mnie
popadłam w obłęd
w chwile dwie

i już poległam
u jej stóp
w bezkresną miłość
aż po grób

bo tylko ona
sprawia że
znowu wszystkiego
mi się chce

cudowny
narkotyczny stan
prowadzi mnie
do raju bram

może być piękna
albo zła
zawsze ponętna
grę swą gra

miłe oparcie
i ostoja
na mecie czy starcie
wena moja

/2018/

Między powietrzem życie
i jego oddech drżący
istnień kropelki wszystkie
ślad egzystencji znaczący
podmuchem rozrzuca znaki
przypisane podróży
tajemnicą jest każdy
choć nie każdemu służy

2019

Mogę sobie być

wesoła lub smutna

byle tylko dziś

doczołgać do jutra

byle tylko mieć

tę pewność zależną

że mnie jutro chce

powitać na pewno

i pieczątką chwil

dziś jutrem oznaczyć

bowiem w jutrze tkwi

sensu spory haczyk

Na przekór

deszczom i upałom

/za dużo ich

lub też za mało/

na przekór

temu co los knuje

jak nas sprzedaje

czy kupuje

na przekór

każdej dobrej rzeczy

która w finale

dobru przeczy

na przekór 

wielkim mądrym głowom

co darmo dają 

tylko słowo

na przekór

niewesołym czasom

kruchym nadziejom

które gasną

temu wszystkiemu

tak na bakier

spijam natchnienie

wenę łapię