Wiersze, strona 9

Moje najprawdopodobniej najlepsze wykonanie 

A może sobie wymyśliłam
uczucia czy tęsknoty małe
i w dzwon fantazji uderzyłam
tak aby poczuć się wspanialej

może to wszystko jest ułudą
i szukam w nigdzie prawd bezbarwnych
co szyją każdą wizję grubo
ulotnym pięknem tych chwil marnych

być może już nie wyczaruję
nic co przedłuży bajek trwanie
gdy mnie od wieków okupuje
moje koślawe miłowanie

Nie znasz mnie świecie mocolubny
narzucasz wstążki swoich granic
pełen wzniosłości słów obłudnych
rozgoryczenie me masz za nic

nie chcesz mnie poznać ognioczuły
moje istnienie w swej prostocie
tak niezbyt wielkim planom służy
chociaż pomocne jest w istocie

nie dasz mi więcej złotousty
niźli pochwałę na pamiątkę
choć mami pięknem środek pusty
co da złudzenie żem wyjątkiem

Uśmiechem tworzone
sercem dopieszczane
chronione marzeniem
myślami głaskane

tak ważne gdy karmią
głód z pragnień utkany
prawie namacalne
lekarstwem na rany

lecz gdy spraw poważnych
życie włączy światło
jaskrawe fantazje
przygasną wyblakną

Kto na nic nie czeka
zawsze najbogatszy
w prezenty losu
szczęśliwe zdarzenia

pryzmat rozczarowań
takiemu niestraszny
kiedy brak wymagań
oczekiwań nie ma

niczego nie traci
kto niczego nie chce
nie walczy ze sobą
emocji huśtawką

gdy dla niego niebo
jest zawsze niebieskie
a znajoma ławka
tylko zwykłą ławką

sznuruję usta

wyznaniom
które pragną
uwolnienia

zakrywam oczy

świetlikom duszy
czekającym na wzajemność

wlewam

ciszę pogodzenia
w uszy nadziei

niech odpoczną

schowane za maską
obojętności

Kiedyś było inaczej... zostały mi wspomnienia